Column Perry Verberne, Van Beek
Met mijn start als algemeen directeur bij van Beek op 1 januari van dit jaar, maakte ik de stap in een voor mij totaal nieuwe wereld. De afgelopen maanden heb ik als Alice in Wonderland rondgekeken in de wereld van de schroeftransporteurs, metaalbewerking en de procesindustrie. Maanden waarbij ik van de ene verbazing in de andere viel. Verbaasd over het hoge professionele niveau en vakbekwaamheid in de maakindustrie, verbaasd over het internationale karakter van de klanten en leveranciers, verbaasd over mijn eigen onwetendheid over de enorme toepasbaarheid van schroeftransporteurs in een grote variëteit van branches en bedrijven.
Ik besef me nu pas dat veel producten die ikzelf dagelijks gebruik, ooit in poeder of granulaat vorm hun oorsprong hebben gehad en dat die dan weer met schroeftransporteurs door een proces zijn gegaan. In mijn beleving bestond er geen maakindustrie meer in Nederland, was productie iets dat alleen nog maar plaatsvond in lagelonenlanden, met als koploper China en het verre Oosten. Niets bleek minder waar, hoogwaardige productie waar vakmanschap en kennis en kunde bij komt kijken bestaat nog wel degelijk in Nederland. Niet altijd grootschalig, maar gericht op unieke producten, hoge mate van flexibiliteit en toegevoegde waarde. Producten die juist hun weg vinden naar landen als China en het verre Oosten.
Mijn eerste dagen mocht ik doorbrengen in de productie bij van Beek. Zelf nooit verder gekomen dan het solderen van wat draadjes in een discolamp op basis van een oude TL-buis starter, kreeg ik direct een lasapparaat in mijn handen gedrukt en een tweetal plaatjes metaal. Een aantal gesneuvelde laspuntjes en een gekrenkt ego later vroeg ik me af waarom ik nooit eerder heb leren lassen. Ik heb het nooit met de paplepel ingegoten gekregen, nooit mee in aanraking gekomen op school en mijn oude Fiat 127 liet ik regelmatig weer voorzien van een nieuw stuk bodemplaat door het autobedrijfje op de hoek.
Om nu te zeggen dat ik mijn roeping heb gemist gaat zeker te ver, maar achteraf gezien had ik dit zeker willen leren. Ik heb begrip en respect gekregen voor de passie en trots van de vakmensen die dit dagelijks doen. De mooiste constructies maken, nadenken over lassamenstellingen en kennis op doen over allerlei materialen. Binnenkort ga ik het zeker nog eens proberen, maar dan hopelijk zonder een groep lachende collega’s om mij heen. Of ik het me ooit geheel eigen zal maken is de vraag, maar ik zal in ieder geval er voor zorgen dat mijn zoons het met de paplepel ingegoten krijgen. Of ze er dan iets mee gaan doen is aan hen, maar ik hoop met liefde de verrotte bodemplaat van hun eerste auto te mogen dichtlassen. Als we er zo voor zouden kunnen zorgen dat steeds meer jongeren de passie voor de metaalbewerking en techniek meekrijgen, kunnen we in de toekomst deze hoogwaardige producten blijven maken. Ik begin er mee, en jullie?
Bekijk al het nieuws
